Gezellig op Gili Tralala

De volgende ochtend stond Epaul mooi op tijd klaar om ons naar de kustplaats Bangsal, ten noorden van Mataram te brengen met de geblindeerde bolide. Door de zonwerende ruiten kunnen wij wel naar buiten kijken maar de locals zagen ons niet. We reden eerst over de hoofdweg naar Mataram. Overal was het markt (pasar) langs de weg op zaterdagochtend en dat leverde nogal wat wegversperringen op van vol beladen karren getrokken door paardjes, maar ook vrachtverkeer. Op wel 3 plaatsen waren er wegcontroles door de politie voor vooral motorrijders. Indien geen helm of rijbewijs of te jong (minimaal 17) dan kon er onderhandeld worden over de boete, volgens Epaul.

Met een kleine sanitaire stop en later een fotostop waren we tegen 12 uur in het haventje. De uitzichten langs de kusten waren weer adembenemend. Bij een heuveltop konden we naar een uitkijkpunt lopen vanwaar we de 3 Gili eilanden konden zien liggen: Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan. Deze laatste was ons doel en omdat dit het grootste en levendigste eiland is noemen de locals (zoals Yani) het Gili Tralala. Maar nog leuker dan de 3 eilanden was dat er grijze half-tamme Makaken in een boom naast het pad en ook op het pad zelf zaten (foto).

Per prive speedboot vervolgens in ongeveer een kwartier van Bangasal naar het strand van villa Ombak, onze verblijfplaats voor de volgende 4 nachten. Dit is een vrij luxe bungalowpark, met mooi zwembad en prachtige tuinen. We waren niet de enigen die moesten inchecken en werden verzocht plaats te nemen in een mooie zithoek waar we een luxe welkomstsapje geserveerd kregen. Een half uur later hadden we wel ons kamernummer, nr 30, maar we moesten nog tot 2 uur wachten alvorens we echt naar de bungalow konden.

Dan eerst maar eens langs de vele restaurants en kramen gelopen aan de kustweg. Hier blijk je echt eten voor alle smaken te kunnen verkrijgen: Italiaans, Indisch, Eco-Amerikaans,.. wij verkozen het Ierse terras voor onze lunch omdat we daar prachtig uit konden kijken over het azuurblauwe water.

De bungalow nr 30 lag op een heerlijk rustige plek, ver weg van restaurant en zwembad. Direct bij binnenkomst echter roken we een vieze doordringende lucht; benzineachtig, of teer, of natte verf. We dachten dat het met het uitzetten van de airco en door laten luchten mogelijk wel weg zou gaan. We vroegen de Engelse buren op nr 29: hun huisje rook prima!

Nog maar eens de omgeving verkennen. En daarbij zag Rob alweer een van zijn NKI collega's! We wisten al dat zij (L) en haar vriend (N) op deze Gili zou zitten en dat we een kleine overlap in tijd hier waren. L en N waren al ruim 2 weken op dit mooie eiland en intussen diepbruin gekleurd. Ze hadden al vele mooie snorkel- en duiktochtjes gemaakt. Pas vandaag, nu wij er net waren, kwamen er flinke wolken aanzetten waar ze best blij mee waren na al die hete dagen! We spraken af om de volgende middag samen te gaan lunchen. We brachten enkele kilo's was weg naar een kleine winkel want na ruim 2 weken zweten hadden we nogal wat stinkspullen in de koffers.

In de avond was er zowaar een lichte regenbui met donderklap. Toch nog even gaan zwemmen in het mooie bad met watervalletje; het was daar nu tenminste wel rustig. Het etensmarktpleintje, dat L nog bij ons had aanbevolen, was deze avond overdekt tegen de regen. Nog steeds heel gezellig, al was het een wirwar van BBQs met veel rook. Na het eten nog een kleine nacht-strandwandeling gemaakt en toen eens uitproberen wat dit onderkomen ons zou gaan brengen. Stilte (geen moskee in de buurt) en schoon, MAAR de stank was gebleven. Alsof je in een garage met lopende motoren probeerde te slapen! Met de airco aan was de lucht het sterkst. Dus dan maar in de nachthitte met de deuren tegen elkaar opengezet. Insmeren met deet, antimug-stekker ingeplugd... maar de muggen kwamen toch. Bovendien ontdekte Sylvia kleine zwarte beestjes in de lakens: vlooien? Luizen? Platdrukken leverde een helderrode bloedvlek in het laken dus ook deze beestjes hadden gebeten... Brrr, een akelige nacht, helaas.

Dus in de ochtend direct maar gaan klagen: we wilden heel graag een andere kamer! Een van de balimedewerkers ging mee om te ruiken: inderdaad, dat was een onfrisse lucht. Mogelijk was er verkeerd schoonmaakmiddel gebruikt? We moesten tot 9 uur wachten op de manager die dan kon besluiten welke andere kamer we konden krijgen. Dus eerst maar eens heel uitgebreid ontbijten, wat niet moeilijk was met zoveel heerlijke gerechten in alle wereldstijlen.

De manager wilde ons wel een andere kamer geven maar alles was vol. We moesten tot 12 uur wachten tot anderen waren uitgecheckt. Weer terug zagen we onze buren van nr 29 vertrekken. Dat was een buitenkansje want alles aan hun bungalow leek beter: geur binnen naar kokos en stoelkussens die niet waren uitgescheurd. Even later werd het buurhuisje schoongemaakt en kregen we, met wat eigen suggestieve opmerkingen, inderdaad de sleutel van nr 29 overhandigd.

Toen konden we eindelijk nog even naar het strand, maar slechts kort, want we hadden immers een lunchafspraak. We zagen L en N met een grote beker smoothie, van vers tropisch fruit naar keuze. Wij namen er ook een en wandelden toen samen verder langs de kust. Het stuk waar zij zaten was duidelijk minder luxe, meer voor jongeren en backpackers. We besloten om een binneweg, parallel aan de kustweg te nemen. Dat leek alweer meer op de binnenlanden van Lombok zoals we dat eerder zagen. Een simpel restaurantje, waar een luiddruchtig groepje Spanjaarden zaten, gekozen voor de lunch. Het was niet echt veel soeps dat eten, en nog even lastig voor L die vegetarier was, maar we hadden toch een gezellig maaltje samen.
Daarna namen ze afscheid: L en N hadden nog maar 1 dag en gingen dan weer terug naar Amsterdam.

Wij haalden de was op en konden toen echt gaan genieten van dit mooie eiland. Gelukkig wel heerlijk geslapen in nummer 29. De volgende ochtend nog maar 3 kilo was weggebracht, is wel een fijne, en niet echt dure service. Vervolgens fietsen gehuurd en een snorkel en flippers voor Rob. Want hoewel het zwaar bewolkt was met veel wind was het toch een uitgelezen kans voor Rob om ook weer eens wat te snorkelen. We kozen een strand wat iets verder verwijderd was van de luxe resorts waar wij zitten; daar waren ook wat minder boten. Terwijl Sylvia lekker op een 'beanbag' lag ging Rob eens kijken in het azuurblauwe water. Echt een tropisch aquarium, met mooi gekleurde visjes. Door de harde wind was het water wel troebel. Er moest ook wel geconsumeerd worden om op die mooie strandbedden te liggen, maar dat was prima te doen voor ons.
In de middag klaarde het op en konden we eindelijk de meegebrachte zonnebrandsmeersels toepasssen.

Verder hopen we ons komende dagen nog wel te vermaken hier: fietstochtje rond het eiland, boottochtje naar Gili Meno met wandeling rondom, en dan woensdagochtend alweer weg van hier! Met een prive bootje de oversteek naar Denpasar, de hoofdstad van Bali.

Daarvandaan een avondvlucht naar Jakarta. En dan donderdagnacht terug naar Amsterdam, weer met een langee stop op Dubai. Dus dit stukje is het (op een na?) laatste.