Bromo de mist in = op weg naar zonnig Lombok

Zoals gepland werden we om 3 uur in de nacht gewekt. De truien en regenjassen hadden we paraat, dus keurig om half 4 waren we gereed om met een jeep naar boven gereden te worden. Alle jongeren om ons heen waren al wat pessimistisch of er wat te zien zou zijn, maar volgens Rob zouden we tot boven de wolken stijgen en dus zeker wat zien,ondanks de regen. Voor allen bleek er tijdig vervoer paraat behalve voor ons 2-en! Er werd zenuwachtig heen en weer gebeld door de man van Yoshi's bar. Had de chauffeur van onze jeep zich verslapen? Was hij ziek? Gezien de regen was het ook wel aantrekkelijjk om gewoon weer terug in bed te kruipen.

Maar iets na 4-en kwam alsnog een gammele jeep voorrijden. We moesten snel instappen; een zonsopgang wacht niet, immers. De man van de bar zei nog wel dat wij tot 'halverwege' de berg gebracht zouden worden, i.t.t. de andere expeditiegangers. Er volgde een tocht in het pikkedonker (meestal door de volle slagregens), over bochtige maar vooral zeer zeer slechte wegen omhoog naar ongeveer 2500 meter, een klim van ruim 1 km. Met regenjassen aan en paraplu, maar vooral ook met zaklampje en hoofdlampje op werden we gedropt uit de jeep. We moesten nog ongeveer 500 m omhoog lopen. Wat een vreselijk barre tocht!! Spekglad van de nattigheid en geen duidelijk pad EN steil omhoog. Sylvia dacht meermalen eraan om het op te geven om terug te gaan. Onderweg kwamen we nog een Nederlands meisje tegen dat net vanuit Nepal, bia Bali, naar Java was gereisd. Samen met een Maleier strompelden we verder omhoog. En toen was daar een poort met 'Salamat datang' (welkom) erop; we hadden het juiste uitkijkpunt bereikt!

Natuurlijk staat daar dan een vrouwtje met een omslagdoek om, op een vuurtje ketels water te koken en verkoopt ze oploskoffie en -thee aan de touristen. Daar het daarboven inderdaad best koud was (5 a 10 graden) lustten wij ook wel wat warms. We waren niet eens de laatsten die arriveerden. Een stel uit Schotland was knorrig want dit weer verschilde niet van dat van thuis, Aberdeen.

En toen wachten tot half 6. Het bleef zeer bewolkt en regenachtig, mistig zelfs. Geen spectaculaire zonsopgang voor ons, dus!! We waren er met zijn allen wel grapjes over aan het maken; eigenlijk waren we gewoon beetgenomen.

Toen teruglopen naar beneden, en zelfs in de mist was dat een heel stuk gemakkelijker dan omhoog in het duister. Onze jeep troffen we keurig op tijd on 6 uur. Hij zou ons nog 2 uur vermaken, volgens programma. Toen we merkten dat we weer de kratervallei van de Bromo inreden, maar nu alleen in het kale stuk, maakten we de chauffeur duidelijk dat we liever terug wilden naar Yoshi's hotel. Nog wel wat foto's gemaakt van de paardjes; het was de bedoeling geweest dat we op zo'n paardje de kraterberg op zouden gaan. Maar daar hadden we dus echt geen trek meer in.

Terug bij het hotel nog ontbeten en toen eerder dan gedacht weer op weg met Sudadai: naar Surabaya, vliegveld Juanda.

Het was even droog aan het begin van weer een lange autotocht zodat we ondanks onze vermoeidheid nog eens konden genieten van de bijzondere berglandschappen, die de wanden van de vulkaan vormden. Het begon vrij snel weer te regenen. Rob was weer heel blij dat hij niet zelf hoefde te rijden; Sudadi had het er al moeilijk genoeg mee, en het was zijn werk nog wel.

Tegen lunchtijd kwamen we in de havenstad Pasurua in Noord-oost Java. Dat zou een mooie fotostop geweest zijn, met zicht op grote internationale schepen. We zagen hoe er teakhout werd overgeladen.
Door de stromende regen bleven we maar kort buiten de auto. De mensen trokken weer voortdurend onze aandacht en zwaaiden en wilden op de foto. We voelden ons net Willem en Maxima. Maar 2 kleine meisjes maakten na geposeerd te hebben voor een foto een duidelijk schuifgebaar met vinger en duim: schuiven: ze wilden geld. Toen ze niets kregen bleven ze net zolang achter ons aan kleven tot Rob ze wat muntgeld gaf.

Weer verder door het razenddrukke verkeer. Een ongeluk ergens voor we een snelweg op zouden kunnen zorgde voor een akelige file. Het was dan ook duidelijk dat Sudadi enigzins in de stress raakte. gelukkig bereikten we ruim op tijd het vliegveld. Met een flinke fooi namen we afscheid van onze chaufeur die ons 4 dagen lang vergezeld had. Hij ging op weg naar huis, naar Yogyakarta, een reis van 10 uur vanf Surabaya.

De luchthaven was druk, maar omdat Garuda onder de internationale vluchten valt (ook voor lokale reizen dus) gingen we na een relaxte lunch rustig zitten wachten bij de terminal. Gratis internet, lekker koel en bijkomen van die lange tocht door de regen. Het vliegtuig naar Mataram vertrok keurig op tijd, maar vanwege weer een uur tijdverschil (nu 6 uur verschil met Nederland) kwamen we pas om 18 uur aan.

De chauffeur die ons naar het hotel op Lombok moest brengen, stond al 2 uur op ons te wachten. Men had van het reisburo verzuimd te melden dat we een latere vlucht hadden dan oorspronkelijk gepland. De reis per auto duurde weer 2 uur, eerst over hele goede tweebaanswegen die geen kuilen hadden, maar na een uur rijden over een bochtige kustweg, die af en toe verraderlijk grote plassen in kuilen ging.

Bij het hotel 'Bola Bola paradis, had men ons al eigenlijk niet meer verwacht. Ook hen had het reisbureau verzuimd te melden dat we later zouden komen. De zoon en dochter (?) van de manager vonden onze paspoorten wel interessant maar konden er waarschijnlijk niets van lezen. Na een half uur verscheen de manager zelf en hij sprak gelukkig redelijk Engels. We hoefden niet te vrezen dat ze geen kamer meer voor ons hadden: we waren de enige gasten! Dus toen toch nog maar wat avondeten besteld.

Het nachtleven in zo'n kustdorp op Lombok was voor ons een uiterst onaangename verassing. Ten eerste is de hele streek vergeven van de muggen. Sylvia was al 3x gestoken tijdens het inchecken. Vervolgens was het supervochtig en heet (klam warm) en geen airco op de kamer. En toen we toch in slaap gesukkeld waren werden we om 4,30 uur in de nacht (half 4 Java tijd) gewekt door knalharde soera's van de immam van de nabije moskee. Alsof er elke minuut een kanonskogel overkwam, en dat een half uur lang! Dan een kwartier stilte en toen een half uur durende preek in het Maleis. Tegen 6 uur in de ochtend hield dat op. Maar toen gingen alle gewone mensen opstaan, motor rijden, kinderen naar school etctera. Geen echt rustige vakantie dus.

Het Bola-bola hotel is echter wel heel erg mooi, en zeker bij het zonnige daglicht. Tijd om te proberen om eens wat mee te pikken van het strandleven hier. In plaats van insmeren met zonnebrandolie doen we dat echter met Deet, want het blijft vergeven van de muggen die ook overdag steken (vooral Sylvia).

De malarone tabletten tegen malaria zijn we dan ook gaan slikken, al hadden we daar eigenlijk op Java al mee moeten beginnen.
Vanaf morgen naar een ander hotel bij Tetebatu, voor een bezoek aan de Rinjani vulkaan.