Kraton-Oleh-Oleh

Na een gezellig en luxe diner samen met Yuda en een van zijn studenten, een jongen uit Irian Jaya, konden we op woensdag weer de toerist uithangen. We besloten om de belangrijkste bezienswaardigheid, het Kraton palace, te gaan bezoeken. Dit is het paleis van de Sultan van Yogyakarta, die een deel van de gebouwen ook daadwerkelijk schijnt te bewonen, samen met zijn befaamde dochter.

Het was op zich op loopafstand vanaf ons hotel, maar het duurde veel langer dan gedacht omdat we onderweg allerlei souvenierstalletjes passeerden. Mensen laten je met rust zolang je gewoon doorloopt of alleen zijdelings kijkt. Zodra je ook maar iets meer belangstelling toont staan ze onmiddelijk klaar om te verkopen. Niet echt bijzonder uiteraard. Ook de riksjarijders, die bij gebrek aan klanten opgerold liggen in hun eigen voertuig worden pas alert als ze toeristen zoals wij langs zien komen, Minimaal 'hallo' maar vaak proberen ze Nederlands uit. Dat is wel even leuk, maar eigenlijk zien ze vooral twee potentieel rijkgevulde geldbuidels langswandelen die vast wel wat centjes willen missen.

Dat kan door het veel te duur verkopen van de 'oleh oleh' ofwel souvenirs, zoals slippers (sandal), batik hemden (kemeja) of jurkjes of allerlei ander textiel met (nep?)batik patroon. We kochten een blouse voor Rob die er wel stijlvol uitzag en wisten af te dingen, eerst terlalu mahal (te duur) zeggen en doorlopen, en dan van 90.000 naar 60,000 rp via een tussenbod van 30.000 rp, te kopen. Dus een aardig hemd voor nog geen 5 euro: het blijven Primark prijzen voor ons.

Een prachtig staaltje straattoneeel en samenwerking maakten we mee toen we bij het Kraton kwamen. Een aardige jongeman kwam op ons af en vroeg uiteraard waar we vandaan kwamen hoelang we al in Jogja waren, en wat we wilden zien. Voor het Kraton waren we volgens hem veel te vroeg. De dochter van de Sultan had vanwege eigen financiele interesses de openingstijden verlaat zodat haar eigen winkels meer kans kregen om duurdere spullen te verkopen. We boften dat we op woensdag waren, want de art-gallery, die vlakbij was, was open nu en dan konden we zien hoe echte batik gemaakt werd. Ook was er een vogeltjes-zangwedstrijd later die middag. Dat konden we prima rond ons bezoek aan het Kraton conbineren.

We namen vriendelijk afscheid van deze aardige jongen en liepen dan maar in de richting van het genoemde kunst atelier. Toen we even aarzelden hoe precies was er een andere man die ons aansprak en subtiel de goede richting in wees. Ook hij begon weer over zijn kennis van Nederland en woorden van zijn oma (handuk). Nog weer vederop sprak een ander mannetje ons aan die als een vlieg bleef kleven. Hier was zijn huis, daar moesten we zijn kapotte motor zien, en het kunst atelier was nog maar 200 meter verder. Toen we de ingang alsnog dreigen te missen kwam hij op ons af en liep zowat mee tot de ingang.

Daar wilden we eigenlijk omkeren want we roken wel onraad. Maar een man riep vanuit de ingang dat we echt gratis binnen konden kijken naar mooie handwerkende dames die batik doeken maakten.

Tja, binnen bleek alles vol te staan met opgespannen doeken (als schilderijen). Met prijscodes A tot Z, varierend van 2,5 to 250 euro per stuk kon (moest) je wat uitzoeken: een sterk voorbeeld van een toeristenval. We kozen dus meer een doek voor 5 euro, met gedachte dat dit openluchttoneel ons toch weer tot lering moest strekken.

Toen per riksha rijder die ons ook wist af te zetten, terug naar het Kraton. Dat was inmiddels open en had vele mooie gebouwen, prieeltjes en museumzalen (foto's). Er was een groot gamelan orkest met een poppenspeler (verhaal alla Jan Klaasen). Ook hier werden we door vriendelijke mannen naar de souvenir winkel gedirigeerd, maar we kochten niets dit keer maar maakten vele mooie foto's.

Op de terugweg weer langs al die stalletjes, en ook eettentjes op straat. Het was al ruim lunchtijd dus een restaurantje met heerlijk geurende soto ajam (kippensoep) met kroepoek sprak ons el aan. De rest van de middag maar rustig aan gedaan want het was wel heet en vermoeiend.

In de avond een restaurantje gevonden wat eigenlijk zelfbediening Indonesisch was. Maar omdat we niet goed duidelijk kregen hoe dat ging bracht men een een bord met een grote bol witte rijst en toen heel veel schaaltjes waarop steeds twee stuks vlees, vis of 'groenten' lag. Dat smaakte prima: een echte Indonesische rijsttafel voor 2 personen!

Het afrekenen was nog wel complex. Een bediende was een kwartier bezig om uit te schrijven en tellen wat we allemaal wel en niet gegeten hadden. Uiteindelijk kwam hij tot een eindbedrag dat door de kassir nog eens werd nagerekend. Wel 182.000 rp, dat we meteen maar afronden tot 200.000 rp (ongeveer 16 euro), sneu voor hen met al dat precisie gereken!

Op donderdag bleek het een feestdag te zijn! Bijna alles dicht. Dus maar rustig aan luxe ontbeten bij het hotel (kostte meer dan de rijsttafel) en toen lekker lezen bij het prachtige zwebad. Helaas geen zon, een toenemende wind en dreiging van regen.

Vanmiddag eerst met de stadsbus een rondritje maken en later hebben we afgesproken met Renske, een collega van Rob.

Morgen de fietstocht naar de Borobudur, met vroeg vertrek en laat terug. En vanaf zaterdag de rondritten door Oost Java. Dus voorlopig is dit even het laatste verslag, zeker vanuit Yogyakarta.