Twee heilige tempels en een volksfeest

Na een gezellig samenzijn met 2 collega's van Rob, zijn NKI kamergenote Renske, en een van de bazen, Bing, in het huis op de campus gingen we in de buurt eten. Het restaurant was net ontdekt door Renske en Bing, terwijl ze al vele keren eerder in Yogja op de UGM waren voor hun werk. Er was ook nog een Engelsman bij en met zijn vijven hadden we een heerlijk etentje. Daarna snel naar hotel Phoenix terug want op vrijdagochtend moetsen we al om 7 uur paraat staan.

Gelukkig voelt opstaan om 6 uur voor ons al niet meer aan alsof het 1 uur 's nachts is. De chauffeur van via-via reed ons in enkele uren naar de start van de fietstocht. Onderweg stopte hij bij dingen zoals traditioneel messen smeden en uitzichten, zodat we foto's konden maken. Bovendien konden we bijkomen van de vreselijke drukte op de weg en het slechte wegdek,waarbij zelfs Rob tekeken van wagenziekte kreeg. Maar dat kon ook komen door de inmiddels flinke verkoudheid zodat hij slecht geslapen had.

De huisjes waar de fietsen stonden waren gelegen in een prachtig landschap, midden tussen de rijstvelden en de bananenplanten en andere tropische bomen en struiken. Er was nog een Nederlands stel, en ieder stel kreeg een eigen gids om te begeleiden naar de Borobudur. Maar wel door velden en langs dorpjes, met uiteraard toeristische stops, met de bedoeling dat wij onze taak: het uitgeven van geld aan de plaatselijke bevolking, konden uitvoeren. We kochten enkele kleine aandenkens, ook later toen we de Borobudur uitkwamen; geen ontkomen aan!

Naar de dorpjes bleken we heuvelop gefietst te hebben want toen we naar de Boeddistische tempel fietsten ging het voortdurend bergafwaarts. Heel gemakkelijk te doen, zelfs voor een stel oudere jongeren zoals wij.

De Borobudur is niet voor niets een toeristentrekker. Een sarong om was verplicht (foto) en dan al die mensen die foto's van elkaar namen. Volgens Rob zijn de tafrelen die uitgehouwen zijn net als stripverhalen uit onze jeugd. En dan die koepels (stupa's?) waar er in slechts EEN 'n Budabeeld zat met een hoofd, de rest was hoofdloos. Na de top ring bereikt te hebben begon het fijn maar doorgaand te regenen. Met paraplu opgestoken dus maar weer naar beneden geklommen. Toen verplicht langs eindeloze marktkramen naar de uitgang.

Daar was onze fietsgids die ons weer in minder dan geen tijd weer terug kon brengen naar de startplaats. Daar werden we getrakteerd op een heerlijke Indonesische lunch, gekookt door een vrouwtjes dat naderhand bij ons kwam kletsen en eigenlijk solliciteerde naar een baan in Europa. Want een mooi landschap kun je niet eten, niet waar, en ze wilde goede studies voor haar kinderen.

De weg terug in de hobbelige auto duurde eigenlijk maar 2,5 uur, maar omdat Rob zich steeds beroerder voelde viel hij terug in het hotel uitgeput in slaap. In de avond maar weer even Europees gegeten bij Pizza Hut want vanaf zaterdag zitten we buiten grote steden en blijft het Indo-eten.

Zaterdagochtend tijdig uitgecheckt, en de nieuwe chauffeur, nu van White horse travel, stond al voor ons klaar. Hij had een riant minibusje waarin we als koning en koningin werden vervoerd. Wel goed dat onze grote koffers nu gemakkelijk pasten. Ook deze man liet ons onderweg dingen zien en wilde veel vertellen. Ons maleis (behasa Indonesia) blijft echter wel beperkt.

Eerst reden we naar de Prambanang tempel, even buiten Yogja. Dat duurde ruim een uur, maar minder verkeer en beter wegdek. Dit Hindu heiligdom was ook erg indrukwekkend. Drie grote tempel, met weer veel veel stripverhalen aan de buitenkant (foto's) maar weinig binnenkant. Ook hier kon je klimmen in ringen, mits je een sarong droeg. Voor de grote tempel moest je ook een helm op. Er stond een groot bord bij dat de tempel veilig was verklaard. Waarschijnlijk hebben deze eeuwenoude bouwsels flink geleden onder de aardbevingen. Opnieuw opbouwen is een flinke taak waar men duidelijk niet hard me bezig is. Hier was het een stuk minder druk met toeristen zodat we zelfs rustig de spullen konden bekijken die lagen uitgestald bij de onvermijdelijke marktkramen.

Toen verder met de auto, naar Solo. Dit blijkt een stadsdeel van Surakarta. Het staat bekend als een leuk stadje. We werden bij de ingang van het paleis van de Sultan gedropt, vlakbij de antiekmarkt. Het weer was onweersachtig zodat we eerst paraplue en regencape nodig hadden. Even later was er weer een stekend hete zon. We wilden vooral luchen en kwamen terecht in een soort kindereethuis met glijbanen voor meisjes en gratis Internet voor de jongens. Dat was wel grappig. We hadden niet veel zin om lang rond te lopen want nog steeds voelde Rob zich niet echt lekker. Bovendien zou het nog ruim 2,5 uur rijden zijn naar ons volgende hotel in Sukuh. Dat ligt ver de bergen in, op de grens met oost Java (we konden het niet vinden op Google earth). Het landschap was mooi, maar we wilden niet teveel stops maken om marktjes te bezoeken.

Totdat we op zo'n 20 km van Solo door de chauffeur gewaarschuwd werden dat er net een optocht aankwam en dat er een optreden zou starten. Dat was ECHT ongepland en boffen voor ons. We stapten uit en zowel de kindertjes en EN volwassenen kwamen lachend op ons af en gingen foto's van ons en met ons maken. Waren wij ineens de attractie geworden! Zelfs de dansers en danseressen moesten met ons op de foto. We hielden nog even ruggespraak met de chauffeur die ons verzekerde dat we rustig zo lang als we wilden naar het optreden konden kijken. We moetsten op de beste plaatsen gaan staan en maakten, net als de rest van de toeschouwers, zowel filmpjes als vele foto's.

Daarna ECHT de bergen in, Wat prachtige uitzichten hadden moeten zijn werd door de vele wolken helaas een beetje verpest. Eenmaal helemaal boven op de berg kregen we een prachtig cottage-woning met weer uitgebreide en adembenemende uitzichten. Daar konden we nog net wat foto's van nemen en toen kwam er een zeer dikke mist opzetten. Die blies dit verhaaltje uit voor vandaag!